Arkadaşım aradı bu sabah, rüyasında görmüş beni, boğaz köprüsüne çıkıp boşluğa bırakmışım kendimi, dalmışım boğazın soğuk sularına, sonra çıkarmış kafamı suyun içerisinden yüzmeye başlamışım kıyıya doğru, peki dedim, peki siz ne yaptınız, bizden bilmesinler diye koşarak uzaklaştık dedi. Nasıl bir zihniyettir ki bu arkadaşım, nasıl küfretmiyim ki ben şimdi? *küfür
Yine, her zamankinden daha çok soru birikti zihnimde. Mesela uzaklık nedir? Var mıdır Yok mudur? Objektif olarak mı değerlendirilmeli yoksa subjektif mi? Belki de bir yalnızlık birimi, ya da belirsiz bir hiçlik? Uzak, uzaklık. Neyle ölçülür ki, ya da birimi nedir uzaklığın, metre/kilometre yeter mi anlatmaya? Yan yana oturan iki insan uzak olamazlar mı birbirlerine? Ya da bir şehir ötedekiyle dip dibe? Beynimizin bize oynadığı oyunlardan biri kimi zaman? Uzağı yakın etmek de elimizde, yakını uzak etmek de,...
Dream Theater’ı her duyduğumda en az bir kere çıkarıyorum bu bebeği yuvasından, önce o muhteşem tonları yakalayabilmek adına birkaç ayar yapıyorum. Sonra başlıyorum çal(alama)maya. Gitarda da aynısı olmuştu, klasik gitarla başladı müzik serüvenim. Sonra gitara bok atıp gittim bi Cort X6 aldım, simsiyah, bir de marshall amfi. Başlarda güzeldi herşey, hele ki o tremelo kolu yordamıyla çıkan ses, tüm sinir stresi atıyordu üzerimden. Bir eksiklik vardı sanki. Pedalları inceliyor parçaları dinlerken bulundukları yerlere dikkat ediyordum....
Tam 11 sene geçmiş üzerinden. O sabah kahvaltı masasının etrafında, televizyon karşısında oturmaktaydım diğer aile fertleriyle birlikte. Tüm kanallarda aynı anda eski programları gösterilmeye başlandığı anda anlamıştım bir terslik olduğunu. O gün bu gündür korkarım hep, sevdiğim insanları tüm mecralarda aynı anda görmeye. Müsaadenizle çocuklar demiş ve ayrılmıştı Barış Manço aramızdan 1 Şubat 1999 gününü gösterdiğinde tarih. Barış abimizdi o bizim. Çocukluk anılarımızın en güzellerinden biriydi. Türkiye’nin görüp görebileceği en sağlam adamlardandı benim gözümde, şu anki duruma baktığımızda hem müzisyenlik hem de televizyonculuk açısından....
Havalansın diye açtığım penceresinden odamın, İçeriye dışarının kokusu siniyor, Terkedilmiş, bitkin ve soğuk…