Posts

Bazı parçalar vardır ya ilk dinlediğinde çarpılırsın onlara. İlk görüşte aşkın o tarif edilemez duygusuyla eştir aslında ilk duyuşta aşk. Karmacoma’yı ilk dinlediğimde kapıldım büyüsüne ve uzunca bir süre playlistim’in baş sıralarından ineceğe de benzemiyor. Aynı zamanda içmeden kafa yapan bir havası var bu parçanın. O depresif ritimlerin içerisinde boğulurken mutluluğa bakmak gibi birşey. Alıyor götürüyor uzaklaştırıyor gündelik hayatın tüm sıradanlıklarından, bambaşka diyarlara sürüklüyor insanı. Bitiyor sonra, kopmak istemiyorsun o dünyadan, tekrar dinliyorsun ve birkez daha karmacoma....

…yine akşam olup hava kararmaya başlarken gereksiz bir melankoli vukuu buldu bünyede, arka fonda Teoman – Çoban Yıldızı çalmakta hafif hafif, bense hesabını yapmaktayım akşam içeceğim içkinin, kafamsa benden bağımsız durmakta, donmakta belki de ama soğuktan değil belli ki, etrafımdan senfonik şekilde sesler duyuyorum telefonla konuşanlar, birbirin çığıranlar, ama sanki sessizlik var sadece, sağır edici bir sessizlik kaplamış her yanı, kalabalıkların içerisindeki değil mi en çok hissedileni yalnızlığın, bakmak onlara, anlatmaya çalışmak ama dinletememek içindekileri,...

İlkler her zaman özel midir? Yoksa ilkler genellikle zor olduğu için mi hatırlanır hep? Belki de her ikisi. Düzenli bir blog tutma fikri aslında yaklaşık bir kaç aydır aklımı kurcalamasına rağmen, biraz nereden başlayacağımı kafamda tam oturtamamaktan, biraz üşengeçlikten, biraz da hangi konu üzerine yoğunlaşacağım kararsızlığından dolayı erteledim. Sonunda kişisel bir blog tutmaya aklıma takılanları ve kafamı taktıklarımı burada yazıp çizmeye karar verdim. İlk yazıyı yazmak neden bu kadar zor?...